موسيقي

موسيقي جنوب ايران جزو موسيقي فولکلوريک يا نواحي است که يکي از مهمترين شاخصه‌هاي آن، غني و شاد بودن آن است. موسيقي جنوبي هم مثل موسيقي ساير نواحي ايران ويژگي‌هاي منحصر به‌فرد خودش را دارد.

موسيقي پر حرارت در شهرهاي جنوب

در شهرهاي جنوبي ايران، ريتم موسيق و آهنگ شاد و پر انرژي و ي با حرارت و پر شور اجرا مي‌شود. بسياري از اين ريتم‌ها از کشورهاي آفريقايي و هندي وارد حوزه موسيقي جنوب شده است، مانند موسيقي بندرعباس و استان هرمزگان که به دليل وجود مهاجراني از کشورهاي آفريقايي و هندي و سوماليايي، مي‌توان رد موسيقي اين کشورها را در آن‌ها ديد.

اما ايراني‌ها هم در ابداع سازهاي موسيقي و ريتم‌ها، هنر کمي نداشته‌اند؛ ني انبان، عود، سرنا، دهل، قلم جفتي و … موسيقي جنوب ايران را مي‌سازند که معمولاً موسيقي پر شور و حرارتي را دارند. در کنارش با آلات موسيقي مانند سنج و دمام، موسيقي غم‌انگيزي در استان‌هاي خوزستان، بوشهر و هرمزگان مي‌نوازند که ريتم آرام اما بسيار حزن‌انگيزي دارند. (مانند شروه؛ نوعي دوبيتي خواني و آوازي غمگين دشتستاني که به زبان محلي اجرا مي‌شود يا لالايي مادرانه ن بوشهري که در دنيا نيز شناخته شده است. اين‌ها جزو همين نواهاي غمگين هستند).

رايج ترين شکل‌هاي موسيقي جنوبي

يزله و سيالو دوتا از رايج‌ترين اشکال موسيقي جنوبي هستند که يزله عبارت است از موسيقي گروهي که توسط خوانندگان مبتدي اجرا مي‌شد و غالبا با دست زدن همراه مي‌شود.

سبالو هم آوازي است که عده‌اي خواننده به صورت دايره‌اي کنار هم مي‌نشينند و همزمان با خواندن آواز، شانه‌هاي خود را با ريتمي مبتني بر آهنگ، به چپ و راست تکان مي‌دهند.

موسيقي جنوبي در سرتاسر شهرهاي جنوبي مثل شمال کشور، زندگي مردم را تحت تأثير قرار داده است؛ تا جايي که کارآواهاي مختلفي نيز وجود دارد؛ به اين معني که افراد در طول زندگي روزمره خود براي هر کاري يک آوا يا موسيقي هم داشته‌اند.به عنوان مثال، وقتي مي‌خواستند به دريا بروند، براي صيد، براي خداحافظي از خانواده يا حتي براي بادبان بالا بردن در لنج‌ها يک نوع ريتم و موسيقي وجود داشته است.